Λένε ότι το φως από τα μακρινά αστέρια που βλέπουμε τα αίθρια βράδια, χρειάζεται έως και χιλιάδες γήινα έτη για να φτάσει σε εμάς.
Αυτό που λέμε “φως των αστεριών”, όπως και του ήλιου, είναι σωματίδια, εξαιρετικά μικροσκοπικά για τα μέτρα μας, αλλά απολύτως υλικά.
Μια καθαρή από σύννεφα καλοκαιρινή βραδιά, χωρίς πολλά ρούχα, το σώμα μας βομβαρδίζεται από αμέτρητα αστέρια, από την ίδια τη φύση τους, από τα εξαιρετικά συγκεκριμένα συστατικά απ’ τα οποία αποτελούνται, που συνιστούν -στις σωστές αποστάσεις, πάντα- το Θεμέλιο της ίδιας της ζωής.
Αυτό το φως, αυτά τα κομματάκια ύλης, κουβαλάνε πάνω τους και μέσα τους τις μνήμες, τα βιώματα [ναι, τα βιώματα και τις μνήμες…ο,τιδήποτε έμβιο διαθέτει μνήμες και βιώματα…ή μήπως ο ήλιος είναι κάτι ά-βιο, μη-ων;] ατελείωτων εκατοντάδων αιώνων.
Όπως διαμορφόνωνταν, όμως, πριν χιλιάδες έτη γήινα, όσος και ο χρόνος που χρειάστηκε αυτό το κομμάτι απ΄ το σώμα τους για να φτάσει ως εδώ.
Κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρινόύ νυχτερινού αστρόλουτρου, δυο άνθρωποι ένωσαν τα κορμιά τους και ξάπλωσανως ένα στην άμμο.
Αυτοί οι άνθρωποι ποτίστηκαν με -ποιος ξέρει πόσα- γραμμάρια ενέργειας του Σύμπαντος, ενωμένοι.
…Κι εσύ μου είπες ότι “πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε τη σχέση μας”…
Μα δεν είχες φέρει τα συμβόλαια μαζί
Και το μνημόνιο της λιτότητας στην αγάπη σχίστηκε.
Εκείνο το βράδυ, ήταν το αγαπημένο σου απ’ όσα περάσαμε μαζί.
Το παλιό, το καλοκαιρινό. Αν και ήτανε Σεπτέμβρης.
Τις όμορφες νύχτες να φοράμε κίτρινα, πρέπει, για να ρουφήξουν και τα ρούχα μας λίγο απ΄ το Σύμπαν, και μαύρα τις όμορφες μέρες.
Όλα τα πράγματα, αντανακλούν, στέλνουν πίσω το φως του ιδίου χρώματος. Και ‘ρουφάνε’ το ‘αντίθετό’ τους.
Το υπέροχο κόκκινο φως της Σοφίας, στο σπίτι της, έκανε το κόκκινο βιβλίο μου του Thai Massage να φαίνεται άχρωμο, όπως και την όμορφη κουρτίνα από πίσω.
Μα εγώ απλά κάτι έψαχνα να βρω στο δωμάτιο. Το φλασάκι μου, το τετράδιο αυτό πάνω στο οποίο γράφω τώρα..;..
[Από τη συλλογή Εγκεφαλικά Ζαγκ-Ζουγκ στο Πόρτο Χέλι, εκδόσεις Αϋπνία]
Αχ πόσο ερωτιάρικο είναι αυτό!