Ποίηση, Ιστορίες και Νέα Παγκόσμια Τηλεόραση

http://www.youtube.com/watch?v=XqtBOR8zaIY

3 πράγματα:

1) Μέσα σε όλο το σταριλίκι και την εμπορευματοποίηση του NBA ο Jordan βοήθησε αρκετό κόσμο, νομίζω, σε κάτι πολύ σημαντικό: ποιό είναι αυτό; εμπνεόμενοι (και) απ’ αυτόν, γουστάροντας να παίζουμε μπασκετάκι να έχουμε μια ασχολία (δωρεάν) στην οποία να βγάζουμε το κάψιμό μας. Ανεκτίμητης αξίας πράγμα.

2) Ας μου πει τώρα κάποιος ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ένας αυθεντικός χορευτής. Τι νουρέγιεφ και δε ξέρω γω τι τώρα, μπαλέτο στον αέρα μιλάμε ο τύπος…οκέι, σίγουρα το κορμί του είχε τρομερές αεροδυναμικές προδιαγραφές, αλλά σας διαβεβαιώ (και έχω περάσει αμέτρητες ώρες με μπασκέτες) ότι όλα ξεκινάγαν απ’ το κεφάλι του και την φαντασία που ήθελε να βάλει στις κινήσεις του. Για όσους ‘τολμήσουν’ να σκεφτούν ότι ήταν τυχερός σ’ αυτά που έβαζε, να ξέρουν ότι για κάθε φάση που υπάρχει στο συγκεκριμένο βιντεάκι, υπάρχουν άλλες 30 που μείναν απέξω. Ένα 10ωρο dvd θα’ταν και πάλι λίγο.
Και κάτι τελευταίο. Ο τύπος έχει βάλει 69 πόντους σε ένα παιχνίδι και γενικά είναι στη λίστα με τους μεγαλύτερους σκόρερς όλων των εποχών. Και παρόλα αυτά, (ίσως, εν μέρει και γι ‘αυτό) έπαιζε άμυνα λες και θα τον εκτελούσες αν έμπαινε καλάθι και επίσης είναι στη λίστα με τους παίχτες που έχουν τις περισσότερες ασίστ. Δηλαδή, αυτός που μπορούσε να σκοράρει παντού και πάντα και με κάθε τρόπο, έψαχνε κυρίως πώς να πασάρει καλά, πως να κάνει χαρούμενους τους συμπαίκτες του και να κερδίσει η ομάδα του.
Μια βαθιά υπόκλιση.

3) Ευτυχώς, όταν σταμάτησε το μπάσκετ, ο Jordan απέτυχε παταγωδώς ως επιχειρηματίας. Ό,τι προσπάθησε, πήγε στο διάολο. Οπότε μπορούμε όλοι να τον θυμόμαστε απλά σαν τον φοβερότερο απ’ όσους παίξανε ever αυτό το παιχνιδάκι.

ps: για όσους γουστάρουν καρφώματα, πατήστε στο γιουτουμπ jordan VS dominique wilkins slam dunk contest…

http://www.youtube.com/watch?v=DNU8Q8wded0

Πατέρες

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα

ποίημα του Κωστή Παλαμά

link με το τελευταίο ενάμισι λεπτό της ‘απολογίας’ του δημήτρη κουφοντίνα, όπου απαγγέλει το ποίημα

ΥΓ. Ανάγκη από ‘ήρωες’ δεν έχουμε. Έτσι κι αλλιώς, προσωπικά μπορεί να διαφωνώ σε διάφορα ‘καίρια πολιτικά ζητήματα’ με τον Κουφοντίνα και τη 17Ν, ωστόσο υπάρχει κάτι που παραμένει και θα παραμένει για πάντα. Το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος βρισκόταν σε ένα αντίσκοινο στο αγκίστρι και πιθανότατα θα μπορούσε να κρύβεται για πάντα ή έστω για αρκετά χρόνια να ζει ‘ελεύθερος’ μέχρι τα τσακάλια της ΕΛ.ΑΣ. να τον βρουν, αν τον έβρισκαν ποτε. Να ζει όμως ‘ελεύθερος’ έχοντας τη συνείδηση ότι το πράγμα στο οποίο αφιέρωσε όλη του την ύπαρξη, η επαναστατική οργάνωση στην οποία συμμετείχε, θα έμενε μετά από δεκαετίες δράσης χωρίς να έχει αναλάβει κάποιος την πολιτική ευθύνη για λογαριασμό της.

Αυτός ο άνθρωπος επέλεξε να περάσει δεδομένα την υπόλοιπη ζωή του μόνος μέσα σε ένα υπογειο άσπρο κελί με τεχνητό φως κ μισή ώρα ‘προαυλισμό’ σε ένα χώρο 15 τετραγωνικά, ενώ θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει έξω, στην ‘ελευθερία’.

Νομίζω πως το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως αυτός ο άνθρωπος (που είναι άνθρωπος, με πάθη, λάθη και αντιφάσεις όχι σούπερμαν ούτε τοτέμ και δε χρειάζεται ούτε να του αποδίδουμε ‘δόξα’ ούτε τίποτα στέφανα) έδειξε με τη στάση του πως η χειρότερη και πιο δυσδιάρρηκτη φυλακή, είναι Η ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΝΟΥ. Η φυλακή του να μη μπορείς να ζήσεις τις επιθυμίες σου έντονα, και να υποκύπτεις συνεχώς στα φόβητρα που προβάλλει η κάθε κυριαρχία. Εσωτερικευμένη ή όχι.
Όλες οι άλλες φυλακές, νομίζω, παλεύονται.

πάντως, σοβαρά τώρα, νομίζω, δηλαδή είμαι σχεδόν σίγουρος, πως έχω καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής (έχει εκδώσει ποιητική συλλογή την οποία ΔΥΣΤΥΧΩΣ αδυνατώ να βρω στο νετ. αλήθεια).

Άμα σας ενδιαφέρει πραγματικά να μάθετε…ελάτε να με βρείτε;)