‘η επανάστασις των ιερών περικαυλίδων’

Απ’ το indymedia

Στο Βασίλειο του Θεού, οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποί του προβαίνουν καμιά φορά σε δογματικές “επαναστάσεις”. Μια τέτοια είναι και η τελευταία “επανάσταση” του Πάπα, που αφορά τις περικαυλίδες (λαϊκά καπότες)

Πραγματικά, διαβάζοντας κανείς τα αστικά Μ.Μ.Ε και την προβολή που έκαναν στο θέμα, θα νόμιζε ότι έγινε κάποια επανάσταση στον Οίκο του Θεού ή, μάλλον, στο Δυτικό Παράρτημα της Επιχείρησης Εκκλησία, το οποίο παράγει και διαχειρίζεται τα ιερά εμπορεύματα μαλάκυνσης εγκεφάλου των χριστιανών της Δύσης. Μάλιστα κάποια από αυτά τα Μ.Μ.Ε, μεταξύ των οποίων και η κρατική μας ΕΡΤ, προσπάθησαν να διαβάλουν τον Πάπα, διαστρεβλώνοντας μεταφραστικά κάποια δήλωσή του για τις πόρνες και τις καπότες, ίσως για να βοηθήσουν το Ανατολικό Ορθόδοξο Παράρτημα, που είναι αρμόδιο για τους δικούς μας εγκεφάλους.

Ο Πάπας πρόκειται να κυκλοφορήσει αύριο (23.11.2010) ένα ιερό bestseller με τίτλο «Το Φως του κόσμου: ο Πάπας, η Εκκλησία και τα Σημεία των Καιρών». Σ’ αυτό, μεταξύ άλλων, τροποποιεί ελαφρώς και κάποιες σκληρές δηλώσεις που είχε κάνει πέρσι ενάντια στις… καπότες (εκκλησιαστί «περικαυλίδες»). Οι Καθολικές εφημερίδες (Messaggero, Stampa κ.ά.), για να κάνουν promotion στο βιβλίο, προδημοσίευσαν κάποια αποσπάσματα των δηλώσεών του. Σε μια απ’ αυτές ο Πάπας, τροποποιώντας την περσινή του δήλωση, λέει ότι σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις δικαιολογείται η χρήση της περικαυλίδος, «για παράδειγμα, όταν την χρησιμοποιεί μία πόρνη (“una prostituta”)» και ότι αποδέχεται μια τέτοια χρήση «σαν βήμα προς την ηθικοποίησή της» κλπ., κλπ.

Φαίνεται ότι η τροποποίηση αυτή της δήλωσης του Πάπα προσλήφθηκε ως «επανάσταση» από κάποιες Καθολικές διεθνείς οργανώσεις και εφημερίδες, οι οποίες άρχισαν να κυκλοφορούν πλήθος δημοσιεύσεων, για να εξάρουν το γεγονός και για να αναθερμάνουν την πίστη των δυτικών ανεγκέφαλων προς τον Πάπα και μέσω αυτού προς τον Θεό, ο οποίος στη Μεγαλοψυχία του αλλάζει απόψεις και συγχωρεί ακόμα και τη χρήση της καπότας κατ’ εξαίρεσιν. Αλλά ο Πάπας δεν ανέφερε τίποτε για την ομοφυλοφιλία ή τις όποιες άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις. Απολύτως τίποτε! Γιατί, λοιπόν, κάποια αστικά μας Μ.Μ.Ε και η κρατική ΕΡΤ παραποιούν την παραπάνω δήλωση και συκοφαντούν τον Πάπα, εμφανίζοντάς τον να δηλώνει ότι αποδέχεται τη χρήση της καπότας από… «τους εκδιδόμενους άνδρες» (ΕΡΤ, 21.11.2010) ή από… «τις αρσενικές πόρνες» (ΣΚΑΙ.gr, 21.11.2010); Μεταφραστικό λάθος; Καθαρή λασπολογία; Προσπάθεια να εξαπατηθεί το ελληνικό θεοπάλαβο πλήθος και να φανατιστεί περισσότερο κατά του Πάπα; Ή μήπως πρόκειται για έμμεση υποστήριξη των… γνωστών εθνικιστών της «Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών», οι οποίοι θα θεωρήσουν τις παραπάνω παραποιήσεις ως «δοκουμέντα» και θ’ αρχίσουν να πετάνε αυγολέμονα στις Καθολικές συνάξεις, όπως κάνουν στις μουσουλμανικές; Η ερμηνεία δική σας. Εγώ απλώς θα προσθέσω την ποινή του «Θεού» εναντίον όσων έχουν ομοφυλόφιλες σεξουαλικές προτιμήσεις και συνευρέσεις, επομένως και κατά του Πάπα, στην περίπτωση φυσικά που θα έκανε τέτοιες δηλώσεις.
Στο «ΠΗΔΑΛΙΟΝ της νοητής νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας» (εκδ. Περίπλους, Αθήνα 2006), δηλαδή στη Συλλογή των ιερών και θείων κανόνων της Εκκλησίας μας, διαβάζουμε: «Και ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι, θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοί εισιν». Θανατική ποινή, σύντροφοι! Και δε θα σας μεταγράψω από το θεόπνευστο «Πηδάλιο» άλλα αποσπάσματα και ιστορικές μαρτυρίες για όσα έπαθαν με βάση αυτό τον κανόνα και τους συναφείς του οι «αρσενοκοίτες» («ποιούντες» και «υπομένοντες») στο Ελληνορθόδοξον Βυζάντιον από την Εκκλησία και το Κράτος της. Ένα μόνο παράδειγμα: «Ο Ουαλεντιανός ενώπιον πάντων κατέκαιε τους αρσενοκοίτας»! (ό.π., σελ.31). Οπότε καταλαβαίνετε γιατί δε θα μπορούσε ο Πάπας να συγχωρήσει τη χρήση της περικαυλίδος στη συνεύρεση των «αρσενοκοιτών», αφού κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε αναγκαία ότι αποδέχεται την ίδια την ομοφυλόφιλη σχέση. Άλλο τώρα τι γίνεται στην πράξη από Καθολικούς και Ορθόδοξους «δούλους του Θεού» μετά ή άνευ περικαυλίδος.

oapatris.wordpress.com

Posted in links, κείμενα και τέτχια | Leave a comment

blog με εξαιρετικά κείμενα, ορισμένα εκ των οποίων έχουν εκδοθεί ως μπροσούρες

http://asynergia.wordpress.com/

ενδεικτικά, περιέχει σε ηλεκτρονική μορφή μπροσούρες όπως οι ‘θεωρίες συνωμοσίας’ και το ‘εν είδει τριλογίας- μια θέση για την υπόθεση του Ε.Α., ερωτήματα για την καπιταλιστική κρίση, συζητώντας για το αντιεξουσιαστικό κίνημα’ με γαλάζιο εξώφυλλο

Posted in links | Leave a comment

Η αντι-εκλογική προπαγάνδα, είναι πια χαμένος χρόνος! Ας πάμε επιτέλους παρακάτω

Η σκέψη μου είναι η εξής απλή: απ’ τη στιγμή που μετά και από τις χτεσινές εκλογές είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι ένα πολύ μεγάλο, ακόμα και πλειοψηφικό στα μεγάλα αστικά κέντρα ποσοστό ανθρώπων έχει πλήρως απαξιώσει αυτο το πράγμα που λέγεται εκλογές, άρα έστω και υποσυνείδητα-παθητικά-ακούσια το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα ως θεσμό, τότε γιατί ρε γαμώ την τρέλα μου μεγάλο κομμάτι του ‘χωρου’, των ριζοσπαστικών κομματιών, του επαναστατικού στρατοπέδου, πείτε το όπως θέλετε τέλος πάντων, συνεχίζει να δαπανά πολύτιμο χρόνο, ενέργεια, ακόμη και χρήματα για να προπαγανδίζει την εκλογική αποχή, δηλαδή ένα πράμα που υπάρχει ήδη και βαίνει συνεχώς διογκούμενο;;
ε;;;

Πριν συνεχίσω, θέλω να πω ότι σέβομαι την οποιαδήποτε επιλογή αγώνα από οποιονδήποτε έχει αυτή τη διάθεση. Ξεκάθαρα. Δεν έχω σκοπό να κατηγορήσω ή να μειώσω κάποιον, απλά να καταθέσω έναν προβληματισμό.

Πίσω στο συλλογισμό.
Η απαξίωση των εκλογών και η αποχή φυσικά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά υπάρχει και αυξάνεται σε πολλές αστικές δυτικές δημοκρατίες. Όπως επίσης δεν συνεπάγεται από μόνη της και ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ‘ΣΤΡΟΦΗ’ αυτών που απέχουν. Στις ΗΠΑ εδώ και χρόνια η αποχή είναι τρομακτική, όμως η κοινωνία σαν σύνολο παραμένει εξίσου τρομακτικά απαθής και υποταγμένη. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως οφείλεται κυρίως (και πέρα από την ολοένα και μεγαλύτερη ‘απογοήτευση’ του κόσμου από τους πολιτικούς και το ‘συστημα’) σε μια παθητικότητα και μια άρνηση δράσης, ακόμα και του επιπέδου να σηκωθεί κάποιος απ’ τον καναπέ για να ψηφίσει έναν εκπρόσωπο, μια ιδιώτευση απίστευτη που δυστυχώς την παρατηρούμε παντού γύρω μας.

Το πρόβλημα, για μένα έγκειται στο ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ που υπάρχει ανάμεσα στην συνειδητοποίηση ότι ‘οι εκλογές είναι έτσι κι αλλιώς άχρηστες’ ή ‘οι πολιτικοί και το σύστημα είναι εντελώς διεφθαρμένα’ και στην ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ/ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ προς την κυριαρχία ΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΩΝ.
Με βάση την υπάρχουσα πραγματικότητα η αποχή αυτή τη στιγμή, αυτό που κάνει είναι να βυθίζει τους περισσότερους όλο και πιο βαθιά στον καναπέ.
Δεν ξέρω ποιό είναι το νομικό ‘όριο’ με βάση το οποίο κάποιες εκλογές μπορούν να χαρακτηριστούν έγκυρες ή να ακυρωθούν, είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι ακόμα και να ξεπεραστεί αυτο τό όριο η δημοκρατία θα βρει παράθυρο να απεμπλακεί απ’ αυτό τον σκόπελο.
Δεν υπάρχει όμως τρόπος να απεμπλακεί η δημοκρατία από τον εξής σκόπελο: να βρει μπροστά της ανθρώπους ενεργητικούς που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ θα ‘εργάζονται’ για να στήνουν και να εξελίσσουν (οριζόντιες) δομές και υποδομές αντίστασης, αντιπληροφόρησης, προπαγάνδας, επίθεσης, αλληλεγγύης, οποιασδήποτε μορφής και θεματικής πιστεύουν ότι τους καλύπτει.
[Ακόμα και ‘αναψυχής’ τολμώ να προσθέσω, γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πληρώνουμε 5ευρα κ 6ευρα για ένα ποτό στα bars και να ακούμε χαζομουσική που δεν πολυγουστάρουμε, απλά γιατί ‘δεν υπάρχει πού αλλού να πάμε’, άδειοι χώροι υπάρχουν πολλοί, ας πάρουμε την παρέα μας να στήσουμε κάνα παρτάκι με ό,τι μουσική γουστάρουμε εμείς, υπάρχει κόσμος που το κάνει ήδη και πολύ καλά μάλιστα].

Αυτή τη στιγμή, στον ελλαδικό χώρο υπάρχουν αυτοργανωμένα εγχειρήματα και δομές που εκτείνονται από αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, καταλήψεις στέγεις και (κατειλλημένα,γιατί αυτά με νοίκι είναι απάτη) κοινωνικά κέντρα, περιοδικά, εφημερίδες, πειρατικά ραδιόφωνα και γενικά έντυπα αντιπληροφόρησης και προπαγάνδας και αυτόνομες συνελεύσεις βάσης εργαζομένων, μέχρι δομές που ασχολούνται με την υλική επίθεση στην κυριαρχία, με οποιοδήποτε μέσο (σφυριά,φωτιές,όπλα).

[Προσωπικά πιστεύω πως η πολυμορφία είναι ο τρόπος δράσης που έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες δημιουργίας ρωγμών στο υπάρχον, γι αυτό και πιστεύω πως τα παραπάνω παραδείγματα μπορούν και πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους.
Διαφωνώ με τα δόγματα που υποστηρίζουν ότι ‘το ένοπλο είναι αντεπαναστατικό’ (αυτόνομοι) ή στον αντίποδα ότι ‘οποιαδήποτε άλλη δράση πέρα της επίθεσης είναι ανώφελη και απλά καθυστερεί τα πράγματα’ (έχει εκφραστεί σε ορισμένα κείμενα, κυρίως αναλήψεις)και έχω πολλά επιχειρήματα γι’ αυτό, αλλά δεν επιθυμώ να το αναλύσω εδώ, καθώς δεν είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου.]

ΑΠΛΑ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ…
και αυτό το δείχνει η πραγματικότητα, η ‘κατάσταση του χώρου, του ριζοσπαστικού στρατοπέδου’, διάολε το πώς πάνε τα πράγματα καθημερινά. Πρέπει να πολλαπλασιαστούν άμεσα ΟΛΕΣ οι εκφάνσεις του αγώνα και τα εγχειρήματά μας αλλά και εμείς οι ίδιοι να κάνουμε ό,τι κάνουμε με περισσότερη θέληση και ενέργεια.
Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό αυτή η ‘απογοήτευση’ που νιώθει πολύς κόσμος να οφείλεται στη -λογική,λογικότατη- διαπίστωση πως ‘ε και με τη συμμετοχή (σε μια θεσμική διαδικασία) δεν αλλάζει και τίποτα’.
ΟΝΤΩΣ.
Αν, όμως τα δικά μας εγχειρήματα (απο)δείξουν ότι μπορούν να φέρουν αλλαγές, αποτελέσματα, έστω και μικρά, τότε είναι βέβαιο πως θα μπουν κι άλλοι στη διαδικασία να πειραματιστούν. Οι αλλαγές,είναι φυσιολογικά σταδιακές. Πρώτα έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους, εν συνεχεία στη σχέσημε μας με τους κοντινούς μας και τέλος θα έχουν να κάνουν με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, σε μια διαδικασία που ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ αλλά θα εξελίσσεται διαρκώς… Η κουλτούρα της ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ,από 5 έως 500 άτομα είναι νομίζω από τα βασικά προτάγματα -ίσως και προύπόθεση αυτών- που θα πρέπει να προωθούμε σε κάθε συγκυρία, αλλά ιδίως τώρα που ένα τερατούργημα δείχνει να έχει αυτοτραυματιστεί βαριά, αλλά δεν πέφτει γιατί δεν υπάρχει κάποιος να του ρίξει τη χαριστική βολή.

Αυτό είναι το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου, και εκεί πρέπει να δίνουμε όλο το χρόνο, την ενέργεια, το μυαλό και τα λίγα μας λεφτά. Ένα σύστημα οργάνωσης χρεωκοπόντας αφήνει τεράστια κενά τα οποία εμείς δεν γεμίζουμε (αδράνεια;έλλειψη φαντασίας;ανοργανωσιά;…). Όταν αυτό συμβαίνει, απλά αυξάνεται η εξατομίκευση,ο ωχαδερφισμός,η απογοήτευση και γενικά ο παρτακισμός.

Posted in κείμενα και τέτχια | 2 Comments

‘θυμωμένα νέα απ’ όλον τον κόσμο’

http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com

Posted in links | Leave a comment

λέπρα και ζωή

http://www.youtube.com/watch?v=C7yg9E6WAm0
http://www.youtube.com/watch?v=EM-Dbok98vw&feature=related

τι τι τι να πεις τώρα γι αυτόν τον άνθρωπο και γενικά για τη φάση

εχθές, είδα σε έναν κατάλογο από κάτι εξωτικά τσάγια, ο οποίος συνόδευε το κάθε τσάι με ένα απόφθεγμα απ’την ανατολή (δεν κάνω πλάκα), την εξής φράση: η ευτυχία και η δυστυχία των ανθρώπων, δεν καθορίζεται τόσο από τις συνθήκες ζωής τους, όσο από τον τρόπο που υπάρχουν οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτές.

Αυτό μόνο, και ήδη αισθάνομαι ότι φλυάρησα.

Posted in τηλεόραση | Leave a comment

πολύ πολύ καλή μπροσούρα

με αφορμή κ αφετηρία την υπόθεση χαλανδρίου, αναλύει κάποια πολύ καίρια ζητήματα με χειρουργικά εύστοχο τρόπο.
κατεβάστε το εδώ http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/brosouraificlb.pdf

Posted in links | Leave a comment

Η απελευθέρωση του μινώταυρου

Τι θα γινόμαστε
αν δεν ξαναγεννιόταν συνεχώς το τίποτα;
Πώς θα χαράζαμε τα περιγράμματα
του εναλασσόμενου εαυτού μας,
πώς θα επινοούσαμε την αφή
ν’αγγίξουμε τους άλλους,
πώς θα’χαμε να γεμίσουμε
τον κόσμο μας που αδειάζει;
Τι θα γινόμαστε
χωρίς την αναβίωση του τίποτα;
χωρίς την επιβίωση του κενού;
Με το κενό φτιάχνουμε περίτεχνους λαβυρίνθους
όπως ο Δαίδαλος έφτιαχνε τον δικό του
μήπως και λευτερώσουμε απ’ τα βάθη τους
έναν αθέατο Μινώταυρο

Τίτος Πατρίκιος

απ’ την ίδια συλλογή

Posted in ποίματα | Leave a comment

η ώρα που αγνοώ

Τα μάτια μου αδύνατο
κάπου μονίμως να προσηλωθούν
τα χέρια μου αδύνατο
να μην αγγίξουν κι άλλα σώματα
το στόμα μου αδύνατο
να μείνει κλειστό σε λόγια και φιλιά
εγώ ολόκληρος αδύνατο να ταθώ
ακίνητος μπροστά στο ίδιο τοπίο.
Λένε πως με τη σιωπή και την ακινησία
βαθαίνει η σκέψη, υπερβαίνει τα ευτελή
φτάνει κάποτε να συλλάβει
ως και το απόλυτο. Μπορεί.
Όμως με τις ρηχές και τετριμμένες
κουβέντες, κινήσεις, ηδονές
προσπαθώ να παρατείνω τα εφήμερα
κυρίως να καθυτερήσω όσο παίρνει
τον ερχομό της ώρας που ακόμη αγνοώ.

Τίτος Πατρίκιος

από τη συλλογή ‘ η νέα χάραξη’

Posted in ποίματα | Leave a comment

Δ80

Γαμώτο σας! Μου λερώσατε το παντελόνι!

Ο -υπεύθυνος για τα παράπονα των κρατουμένων- δεσμοφύλακας αγανακτεί
με την απροσεξία τους
καθώς κομμάτια καμμένης σάρκας πέφτουν επάνω του

Καρβουνιασμένα
Μαύρα κορμιά

Μεταφέρονται έξω απ’ το κελί που έγινε φούρνος

γαντζωμένος σφιχτά πάνω στα κάγκελα του παραθύρου
πριν αναπνεύσει για τελευταία φορά
καθώς προλαβαίνει να γυρίσει το κεφάλι
ο ένας βλέπει την πόρτα να ανοίγει

δεν κείτονται
είναι κι αυτοί γαντζωμένοι σφιχτά πάνω στα κάγκελα του παραθύρου
είναι ήδη νεκροί
οι άλλοι τρεις

50 λεπτά
οι ανθρωποφύλακες καθυστερούν να ξεκλειδώσουν
Η φυλακή έχει ειδικό συστημα που ειδοποιεί κεντρικά για ο,τιδήποτε συμβεί
Φαίνονται απ’ όλες τις πτέρυγες της φυλακής
Είναι παντού οι καπνοί

Το κελί Δ80 πιάνει φωτιά “από άγνωστη αιτία”
Στις φυλακές Κορυδαλλού

Είναι ένα ζεστό μαγιάτικο βράδυ πριν από 4 χρόνια

πάλι καλά που έχουμε φτιάξει μια κοινωνία

όπου ο καθένας

κάνει τη δουλειά του

Posted in κείμενα και τέτχια | Leave a comment

τα μακροβούτια, λέει, κάνουνε καλό

Κατ’ αρχάς, το βίντεο αυτό είναι αληθινό. Εγώ αρχικά νόμισα ότι πρόκειται για animation αλλά μου φάνηκε υπερβολικά καλοφτιαγμένο εκεί που καθώς βουτάει στην άβυσσο τα μαλλιά του κυματίζουν προς τα πάνω.

Η φάση τώρα είναι ότι αυτός ο τύπος, ο γκιγιώμ νερύ είναι παγκόσμιος πρωταθλητής καταδύσεων, δηλαδή αθληταράς, κ κοτσάροντας και κάτι σπόνσορες πάνω στη στολή έβγαλε σίγουρα κ τα -xtra- φραγκάκια του απ’το σκηνικό αυτό. Δεν τον θαυμάζουμε κιόλας, δηλαδή.

Αυτό, όμως, είναι ένα πράγμα.
Γενικά, νομίζω πως το ανθρώπινο σώμα και το μυαλό, το οποίο δίνει τις εντολές, έχει δυνατότητες (σχεδόν) απεριόριστες, και, οκ, δέχομαι ότι αυτό είναι ένα κλισέ, ωστόσο, πώς είναι δυνατόν να μάθουμε ποτέ ποια είναι τα όρια του καθενός μας, ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ δηλαδή, αν δεν πιεστούμε λίγο, αν δεν ρισκάρουμε να πάμε λίγο πιο πέρα, κάθε φορά, απ’ τις βεβαιότητες, από τη λογική ‘αυτά ξέρουμε, αυτά κάνουμε’; ε;
Είναι τυχαίο που η παιδική μας ηλικία είναι η περίοδος κατά την οποία μαθαίνουμε να κάνουμε τα περισσότερα από τα πράματα που μας συνοδεύουν στην υπόλοιπη ζωή μας; Σίγουρα ο εγκέφαλος λειτουργεί ταχύτατα σε μικρότερη ηλικία, όμως άλλο τόσο σίγουρα, αυτό έχει να κάνει και με ένα πράμα που λέγεται άγνοια κινδύνου και που είναι πολύ χαρακτηριστική στα παιδιά.
Ο καθένας μας έχει τις ‘κλίσεις του’, υπό την έννοια ότι τον έλκουν διαφορετικά πράγματα. Μα πώς θα ξέρουμε όμως αν μας έλκει κάτι ή όχι, αν δε το δοκιμάσουμε;
Και κάτι ακόμα. Έχω δει και βλέπω ανθρώπους να κάνουν θαύματα. Πολλών ειδών. Ανθρώπους με 2 χέρια και 2 πόδια, φίλους μου, τις περισσότερες φορές (κ γι αυτό αισθάνομαι πολύ τυχερός και ικανοποιημένος). Τα οποία όμως, είναι κατά κανόνα αδύνατον να συμβούν, αν δεν έχει προϋπάρξει άπειρη ‘δουλειά’ πάνω σε κάτι. Και δουλειά σημαίνει πολύ λιώσιμο του μυαλού μας σ’ ένα πράγμα, πολλή φαντασία, εξάσκηση και αγάπη.

Αν θέλουμε να ‘μείνουμε για πάντα παιδιά’, παιδιά που εξελίσσονται όμως, οφείλουμε, νομίζω να αναμετρώμαστε συνεχώς με τους φόβους μας, να προσπαθούμε μονίμως να ‘διευρύνουμε το πεδίο του εφικτού’, όπως είπε κ ένας διάσημος τύπος.
Η μόνη σημασία που μπορεί να έχει η έννοια ‘όριο’, είναι κάτι που υπάρχει για να ξεπερνιέται.Όχι απότομα.Με υπομονή.
Αλλά να ξεπερνιέται

Και προφανώς, δε μιλάω μόνο για μακροβούτια

Posted in τηλεόραση | Leave a comment