Category Archives: ποίματα

…Ρέει η καρδιά μου. Δε ζητώ την αρχή και το τέλος του κόσμου. Ακολουθω το φοβερο ρυθμό του και πάω. Αποχαιρέτα τα πάντα κάθε στιγμή. Στήλωνε τη ματια σου αργά, παθητικά στο κάθε τι και λέγε: Ποτέ πια! Αγνάντευε γυρω … Continue reading →

Λένε ότι το φως από τα μακρινά αστέρια που βλέπουμε τα αίθρια βράδια, χρειάζεται έως και χιλιάδες γήινα έτη για να φτάσει σε εμάς. Αυτό που λέμε “φως των αστεριών”, όπως και του ήλιου, είναι σωματίδια, εξαιρετικά μικροσκοπικά για τα … Continue reading →

Τι θα γινόμαστε αν δεν ξαναγεννιόταν συνεχώς το τίποτα; Πώς θα χαράζαμε τα περιγράμματα του εναλασσόμενου εαυτού μας, πώς θα επινοούσαμε την αφή ν’αγγίξουμε τους άλλους, πώς θα’χαμε να γεμίσουμε τον κόσμο μας που αδειάζει; Τι θα γινόμαστε χωρίς την … Continue reading →

Τα μάτια μου αδύνατο κάπου μονίμως να προσηλωθούν τα χέρια μου αδύνατο να μην αγγίξουν κι άλλα σώματα το στόμα μου αδύνατο να μείνει κλειστό σε λόγια και φιλιά εγώ ολόκληρος αδύνατο να ταθώ ακίνητος μπροστά στο ίδιο τοπίο. Λένε … Continue reading →

Πατέρες Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις. Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα, και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του, κι … Continue reading →

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για … Continue reading →