Πατέρες
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.
Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα
ποίημα του Κωστή Παλαμά
link με το τελευταίο ενάμισι λεπτό της ‘απολογίας’ του δημήτρη κουφοντίνα, όπου απαγγέλει το ποίημα
ΥΓ. Ανάγκη από ‘ήρωες’ δεν έχουμε. Έτσι κι αλλιώς, προσωπικά μπορεί να διαφωνώ σε διάφορα ‘καίρια πολιτικά ζητήματα’ με τον Κουφοντίνα και τη 17Ν, ωστόσο υπάρχει κάτι που παραμένει και θα παραμένει για πάντα. Το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος βρισκόταν σε ένα αντίσκοινο στο αγκίστρι και πιθανότατα θα μπορούσε να κρύβεται για πάντα ή έστω για αρκετά χρόνια να ζει ‘ελεύθερος’ μέχρι τα τσακάλια της ΕΛ.ΑΣ. να τον βρουν, αν τον έβρισκαν ποτε. Να ζει όμως ‘ελεύθερος’ έχοντας τη συνείδηση ότι το πράγμα στο οποίο αφιέρωσε όλη του την ύπαρξη, η επαναστατική οργάνωση στην οποία συμμετείχε, θα έμενε μετά από δεκαετίες δράσης χωρίς να έχει αναλάβει κάποιος την πολιτική ευθύνη για λογαριασμό της.
Αυτός ο άνθρωπος επέλεξε να περάσει δεδομένα την υπόλοιπη ζωή του μόνος μέσα σε ένα υπογειο άσπρο κελί με τεχνητό φως κ μισή ώρα ‘προαυλισμό’ σε ένα χώρο 15 τετραγωνικά, ενώ θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει έξω, στην ‘ελευθερία’.
Νομίζω πως το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως αυτός ο άνθρωπος (που είναι άνθρωπος, με πάθη, λάθη και αντιφάσεις όχι σούπερμαν ούτε τοτέμ και δε χρειάζεται ούτε να του αποδίδουμε ‘δόξα’ ούτε τίποτα στέφανα) έδειξε με τη στάση του πως η χειρότερη και πιο δυσδιάρρηκτη φυλακή, είναι Η ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΝΟΥ. Η φυλακή του να μη μπορείς να ζήσεις τις επιθυμίες σου έντονα, και να υποκύπτεις συνεχώς στα φόβητρα που προβάλλει η κάθε κυριαρχία. Εσωτερικευμένη ή όχι.
Όλες οι άλλες φυλακές, νομίζω, παλεύονται.