Καπου στις αρχες Φλεβαρη, πηγαμε με φιλους μια βολτα στη Λωζαννη, με αφορμη τα πρωτα γενεθλια ενος μεγαλου σπιτιου. Οι εορταστικες εκδηλωσεις, λιγο εξω απο το κεντρο της πολης, κρατησαν τρια βραδια. Στο ενδιαμεσο, καταφερα να κατεβω -κυριολεκτικα να κατεβω, η Λωζαννη ειναι πιθανοτατα η πιο hilly πολη που εχω δει ως τωρα- μεχρι τη λιμνη της.
Ηταν Σαββατοκυριακο, και ως εκ τουτου η προκυμαια ειχε αρκετα παιδακια με τους γονεις τους, παγωτομανεις, αμετανοητους joggers, μια κοπελα απ την Ουγγαρια η οποια εβγαζε φραγκα φτιαχνοντας σαπουνοφουσκες -τα παιδακια ηδονιζονταν- και την οποια γνωρισα για να της δωσω τις φωτο που την ειχα τραβηξει, ενω πουλια πολλων ειδων απολαμβαναν το απαλο λικνισμα τους πανω στα νερα.
Πετυχα και μια διαδηλωση του σωματειου κυκνων-παπιων.
Μια βαρια μεσημεριανη ομιχλη εκανε το τοπιο να μοιαζει αρκετα μυστηριωδες.
Μεχρι φυςικα να πεσει και παλι το βλεμμα σου στα γυρω κτιρια, η χλιδη, η απο-στειροτητα και οριοθετηση των οποιων σου υπενθυμιζε αμεσως οτι βρισκεσαι στην πολη-εδρα της Διεθνους Ολυμπιακης Επιτροπης και διαφορων αλλων ευαγων ιδρυματων ξεπλυματος μαυρου χρηματος, πλατινενιας διαφθορας, συμβολου του δυτικου status και παει λεγοντας.
Δεν εχω δει ουτε μιση ταινια του Θοδωρου Αγγελοπουλου (αν και θα ηθελα), ειμαι ομως βεβαιος οτι το πνευμα του βρισκοταν καπως καπου εκει παρον.
Η Λωζαννη ειναι ως τωρα η πιο φιλικη κατα τη γνωμη μου ελβετικη πολη. Τουλαχιστον σε επιπεδο ανθρωπων, στο ποσο πιο ανοιχτοι κ προσιτοι μου εχουν φανει σε σχεση με τους ζυριχαιους. Και μιλαμε βεβαια για (γαλλοφωνους) ελβετους, ετσι; Μιλαμε για ανθρωπους εξ ορισμου απομακρους, που εχουν τερματισει την εννοια της πολυπλοκοτητας (complex-ity), και οχι μονο πανω στις απιθανες κατασκευες τους, αλλα κυριως πολυ βαθια μες τον χαρακτηρα τους. Και ομως, σε σχεση με αυτους της Ζυριχης, οι Λωζανναιοι μου φανηκαν εξω καρδια.
Οποτε μπορειτε να παρετε ισως μια ξωφαλτση εικονα για το τι ζουμε (εμεις οι νοτιοι) εδω στο βορρα, οσον αφορα στις συναναστροφες μας με τους αλλους ανθρωπους, τις παρεες και την κοινωνικοποιηση μας.
Βεβαια, τωρα που το σκεφτομαι, αμφοτερες τις φορες που βρεθηκα εκει, ηταν με αφορμη γιορτες και φεστιβαλ, ημεριδες δερματοστιξιας κ λοιπες γνωστες και αγαπημενες δραστηριοτητες (οι κλασσικοι πανηγυρτζηδες). Οποτε το κριτηριο μαλλον δεν ειναι και το πλεον ασφαλες. Αν και, απ την αλλη, στη Ζυριχη, για παραδειγμα, οι περισσοτεροι κουβαλουν μεσα τους μια θλιψη τοσο βαρια και μια ενοχη τοσο αδυσωπητη, που ακομα και στα καθε ειδους ‘παρτυ’ δε μπορεις να δεις τον κοσμο πραγματικα να διασκεδαζει.
Εγω, τουλαχιστον, δεν μπορω να το δω.
