Our first recorded songs

μιας και δέχομαι καταιγισμό ‘αιτήσεων’, θέλει ο κόσμος να τα ακούσει βρε αδερφέ, δίνω εδώ το λινκ από το edeka.bandcamp.com

http://edeka.bandcamp.com/track/–18
‘paixnidi stis rages’

http://edeka.bandcamp.com/track/80

ειναι τα πρώτα ‘μου’ ηχογραφημένα κομμάτια, με τους στίχους να ακολουθούν στο τέλος. Δεν θα ήταν τίποτα φυσικά χωρίς τη μουσική, την οποία δεν έγραψα εγώ, αλλά και η μουσική αυτή μάλλον δεν θα υπήρχε χωρίς τους στίχους καθώς η έμπνευση γι’ αυτήν αντλήθηκε απ’ τους στίχους [Μεσιέ ΜπιντεβισουλτΌρε πέρασα υπέροχα].
Αλλά το καλύτερο απ΄ όλα ήταν ότι χωρίς πλάκα, η ηχογράφηση που ακούτε ήταν η 1η και μοναδική και τελευταία που έγινε με τους στίχους κ τη μουσική μαζί. ‘Είπα το ποίμα μου’ δλδ μία φορά, χωρίς απολύτως καμία πρόβα προηγουμένως και το αποτέλεσμα το γράψαμε αυτούσιο.
Τι απροσδόκητα ωραίο απόγευμα κι αυτό, ε μεσιέ;

Το 2ο κομμάτι, to Δ80, αναφέρεται σε αληθινό περιστατικό που συνέβη πριν κάποια χρόνια στις φυλακές Κορυδαλλού.
Οι στίχοι είναι προϊόν έμπνευσης από συνέντευξη πρώην κρατούμενου και τους αντιγράφω παρακάτω από παλαιότερη ανάρτησή μου https://kokoblogo.squat.gr/2010/10/31/%CF%84%CE%BF- %CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AF-%CE%B480/

Δ80

Γαμώτο σας! Μου λερώσατε το παντελόνι!

Ο -υπεύθυνος για τα παράπονα των κρατουμένων- δεσμοφύλακας αγανακτεί
με την απροσεξία τους
καθώς κομμάτια καμμένης σάρκας πέφτουν επάνω του

Καρβουνιασμένα
Μαύρα κορμιά

Μεταφέρονται έξω απ’ το κελί που έγινε φούρνος

γαντζωμένος σφιχτά πάνω στα κάγκελα του παραθύρου
πριν αναπνεύσει για τελευταία φορά
καθώς προλαβαίνει να γυρίσει το κεφάλι
ο ένας βλέπει την πόρτα να ανοίγει

δεν κείτονται
είναι κι αυτοί γαντζωμένοι σφιχτά πάνω στα κάγκελα του παραθύρου
είναι ήδη νεκροί
οι άλλοι τρεις

50 λεπτά
οι ανθρωποφύλακες καθυστερούν να ξεκλειδώσουν
Η φυλακή έχει ειδικό συστημα που ειδοποιεί κεντρικά για ο,τιδήποτε συμβεί
Φαίνονται απ’ όλες τις πτέρυγες της φυλακής
Είναι παντού οι καπνοί

Το κελί Δ80 πιάνει φωτιά “από άγνωστη αιτία”
Στις φυλακές Κορυδαλλού

Είναι ένα ζεστό μαγιάτικο βράδυ πριν από 4 χρόνια

πάλι καλά που έχουμε φτιάξει μια κοινωνία

όπου ο καθένας

κάνει τη δουλειά του

Παιχνίδι στις ράγες

Οι λέξεις είναι μονάχα σύμβολα
πόσα να πουν;
το ραντάρ του μυαλού μου πανοπτικόν,
πού να κρυφτούν;
οι μάυρες σκέψεις
οι φόβοι
κι οι ενοχές
κοράκια αχόρταγα και πληγές ανοιχτές
οι ελπίδες του αύριο
τα λάθη του χτες
από το τραίνο κατεβαίνω, αλλαγή μηχανής
ασύλληπτη η δύναμη μιας βαθιάς αναπνοής
δίνει καινούρια ζωή στο σώμα
αποβάλλει το στρες
μέχρι την επόμενη στιγμή
τις νέες λοξές ματιές
της συνείδησής μου επάνω στις επιλογές
κι οι ρίμες αυτές, παιχνίδι λυτρωτικό
απελπισίας αντίδοτο,
της μοναξιάς γιατρικό

μα οι λέξεις είναι μονάχα σύμβολα
πόσα να πουν;..
…