Όταν τα trolls έχουν κέφια, η πραγματικότητα, ή τουλάχιστον μεγάλα κομμάτια της, μπορεί να περιγραφεί πολύ καλύτερα με ‘ανορθόδοξο’ παρά με έναν κλασσικό σοβαρό τρόπο…
Δικαιωματικά, το τοποθέτησα στην κατηγορία ποίματα
Οι 13 τύποι των συνελεύσεων
από MeTrolpolitan 17:45, Τετάρτη 3 Απριλίου 2013
Μια ομάδα πεπειραμένων συντακτών του MeTrolpolitan, κατάφερε να τρυπώσει αθέατη σε μια σειρά ανοιχτών συνελεύσεων στο πολυτεχνείο, μετά από γεγονότα υψίστης σημασίας για το μέλλον του κινήματος. Όντας αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, κατάφεραν να καταγράψουν με ακρίβεια τους 13 τύπους συντρόφων που θα συναντήσεις σε κάθε τέτοιο κοσμικό γεγονός, ώστε κάθε νέος/νέα που θα βρεθεί στο χάος μιας τέτοιας πληθωρικής συνέλευσης να μπορεί να προσανατολιστεί με σιγουριά και ασφάλεια.
Οι 13 τύποι που θα συναντήσεις
σε μια ανοιχτή συνέλευση “χώρου” στο πολυτεχνείο
1.Ο κομαντάντε.
Οι κομαντάντε αποτελούν τον σκελετό της συνέλευσης. Είναι οι παλιοί, οι ωραίοι, οι κουλ, οι “με το κράνος στο χέρι” και το σκυλί από πίσω. Η κάθε συλλογικότητα οφείλει να διαθέτει τουλάχιστον έναν, πολλές φορές και παραπάνω, ανάλογα με τη δυναμική της. Αποπνέουν αέρα ανθρώπου που έχει φάει το δρόμο με το κουτάλι (και με μια απαραίτητη τζούρα φιλοσόφου), και ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά από την άνεση με την οποία μιλάνε. Τοποθετούνται πάντα πρώτοι και τελευταίοι, υποστηρίζουν τις απόψεις τους με πάθος και συνήθως καταλήγουν να κάνουν διάλογο μεταξύ τους. Οι κακές γλώσσες πάντα θα ψιθυρίζουν κάτι περί “καθοδήγησης” και “αναρχοπατέρων” πίσω από την πλάτη τους, αλλά πάντα η εμπειρία τους βαραίνει την τελική απόφαση.
2.Ο υπασπιστής.
Οι υπασπιστές αποτελούν τον πιστό και ασφυκτικό κύκλο γύρω από τους κομαντάντε. Συνήθως ακολουθούν πιστά κοινό ενδυματολογικό κώδικα, κινήσεις και συμπεριφορά. Στέκονται πάντοτε γύρω του, και καθ’ όλη την διάρκεια της συνέλευσης θα παραμείνουν σιωπηλοί γνέφοντας επιδοκιμαστικά ή αποδοκιμαστικά, ή θα περιμένουν πάντοτε τον απαυτόνα να μιλήσει πρώτος, και στη συνέχεια θα τοποθετηθούν για να υποστηρίξουν την πρόταση του, συνήθως λέγοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα, απλά με άλλη σειρά.
3.Ο φιλόδοξος.
Ο φιλόδοξος ανήκει κι αυτός στον κύκλο των υπασπιστών, απλά έχει μια τζούρα εγωισμό παραπάνω που τον σώζει από την απόλυτη προβατοποίηση των προηγουμένων. Θέλει κάποτε, αν όλα πάνε καλά, να γίνει κομαντάντε στην θέση του κομαντάντε, οπότε φροντίζει να ακολουθεί κι αυτός πιστά τα βήματα του πρώτου και να μιλάει όσο πιο συχνά μπορεί (ασχέτως αν έχει κάτι καινούριο να προσθέσει), αλλά παράλληλα φροντίζει που και που να διαχωρίζει τη θέση του ώστε να φανεί σε όλους ο δυναμισμός και η πρωτοβουλιακότητα που τον χαρακτηρίζει.
4.Ο περιφέρειας.
Ο περιφέρειας αποτελεί την κρίσιμη μάζα κάθε μεγάλης συνέλευσης. Δεν ανήκουν σε κάποια συλλογικότητα, δεν εκπροσωπούν κάποια τάση, συνήθως δεν εκπροσωπούν ούτε καν τον εαυτό τους μιας και που πολύ σπάνια θα εκφράσουν άποψη. Στηρίζουν “με τον τρόπο τους”, όπως δηλώνουν και οι ίδιοι – πράγμα που συνήθως σημαίνει πως κατεβαίνουν αραιά και που στις πορείες και πως πίνουν μπύρες στην πλατεία και στα πάρτυ αλληλεγγύης. Στη συνέλευση, θα καθήσουν απόμακρα, σε παρεάκια των τριών – τεσσάρων, και ξεχωρίζουν από το απλανές βλέμμα με το οποίο παρακολουθούν τα τεκταινόμενα.
5.Ο περαστικός.
Ο περαστικός μπορεί να είναι κάποιος φοιτητής του πολυτεχνείου που “είδε φως και μπήκε”, κάποιος αριστερός με αυξημένη περιέργεια ή ένας φίλος του τάδε που έφερε τα κλειδιά και τελικά άραξε και για κάνα τσιγάρο… Συνήθως ξεχωρίζει απλά και μόνο λόγω ενδυματολογικού κώδικα, αφού θα είναι το μοναδικό μετακινούμενο χρωματιστό πράγμα μέσα σε μια μάζα μαυρίλας. Θα κοιτάζει τους πάντες και τα πάντα σαν ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο, θα μιλάει δυνατά με τον διπλανό του (εάν καταφέρει να βρει κάποιον γνωστό μέσα στην αίθουσα) ενώ το κινητό του θα φροντίσει να χτυπήσει την πιο ακατάλληλη στιγμή, και μάλιστα ακριβώς την βδομάδα που έχει βάλει για ringtone το καινούριο του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Κάπου στη μέση της συνέλευσης θα βαρεθεί και θα φύγει, έχοντας μια σχετικά απροσδιόριστη εικόνα του “τι συζητούσαν όλοι αυτοί εκεί μέσα”.
6.Ο ενθουσιώδης.
Ο ενθουσιώδης μπορεί να θεωρηθεί και υποκατηγορία του “περιφέρεια”, και σίγουρα δεν πρέπει να τον συγχέουμε με τον “καυλωμένο”. Ο ενθουσιώδης πιστεύει βαθιά, με αφοπλιστική αθωότητα και θρησκευτική προσήλωση στην ιδέα της ομοφωνίας και στην ιερότητα του θεσμού των συνελεύσεων. Σε κάποιο σημείο της διαδικασίας, συνήθως όταν μια αμήχανη σιωπή θα κρατήσει λίγο παραπάνω απ’το κοινώς αποδεκτό όριο ή όταν κάποιο μικροπολιτικό καυγαδάκι θα ανάψει τα αίματα, ο ενθουσιώδης θα κάνει την εμφάνιση του. Κάπου μέσα στην τοποθέτηση του θα ακουστούν σίγουρα και οι φράσεις – κλειδιά όπως “αφού όλοι μαζί είμαστε/το ίδιο πιστεύουμε”, “είναι απλά τα πράγματα” και άλλα τέτοια όμορφα. Το αστείο είναι πως ώρες ώρες παίζει να έχει και δίκιο, και να είναι όντως απλά τα πράγματα, αλλά κανείς ποτέ δεν τον ακούει και η τοποθέτηση του ξεπερνιέται με συνοπτικές διαδικασίες. Παρ’όλα αυτά ο ίδιος είναι απ’τη φύση του αισιόδοξο παιδί, οπότε δεν το βάζει κάτω…
7.Ο ψαρωμένος.
Για τον ψαρωμένο, αυτή είναι η πρώτη ή η δεύτερη συνέλευση του. Άντε, βαριά βαριά η τρίτη. Ήρθε με κάποιον παλιότερο να του κρατάει το χέρι, ή με ένα μεγάλο παρεάκι άλλων ψαρωμένων για να προσέχουν τα νώτα τους σε περίπτωση που γίνει καμία στραβή και αποδειχτεί πως η μάνα τους είχε δίκιο και πως οι αναρχικοί είναι τίποτα τέρατα. Θα κοιτάζει συνεχώς αγχωμένα γύρω του (μήπως τον κοιτάζει κανείς παράξενα), θα τρέμει να μιλήσει (ακόμη και στον διπλανό του), θα παλεύει με νύχια και με δόντια να παρακολουθεί τη κουβέντα (με την ίδια εξαναγκαστική προσήλωση που αναγκαζόταν να παρακολουθεί το μάθημα Χημείας στο λύκειο), ενώ η εμπειρία που θα αποκομίσει από την συνέλευση είναι πάνω κάτω η ίδια με αυτή του “περαστικού” (κοίτα παραπάνω).
8.Ο καυλωμένος.
Ο καυλωμένος είναι άλλη μια μορφάρα που ξεχωρίζει ανάμεσα στους “περιφέρειες”, και αποτελεί τον αντίθετο του “ενθουσιώδη”. Ο καυλωμένος είναι από φύση του απαισιόδοξος, γκρινιάρης και μονίμως εξοργισμένος, και θεωρεί πως η συνελεύσεις είναι απλά χαμένος χρόνος, ή το πολύ πολύ ένα μέρος για να μαζευόμαστε βιαστικά και να λέμε πέντε δέκα πρακτικά πραγματάκια πριν κατεβούμε στον δρόμο ή πριν ξεκινήσουμε ένα καλό καγκελάκι. Αν ο χρόνος της συνέλευσης περάσει το τέταρτο – εικοσάλεπτο, θα κάνει την σύντομη μα επεισοδιακή του εμφάνιση και θα ρίξει ένα γερό κράξιμο στην συνέλευση με τη λογική του ότι “εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς καθόμαστε και μιλάμε”, και αφού τελειώσει, θα αποχωρήσει για να βγει φουριόζος στον εν λόγω δρόμο, ελπίζοντας να παρασύρει έτσι και τους υπόλοιπους. Που και που, το κόλπο πιάνει και ο κόσμος τον ακολουθεί, μα συνήθως καταλήγει μοναχός του κάπου στα σκαλιά έξω από το πολυτεχνείο να γκρινιάζει.
9.Ο σκαλωμένος
Ο σκαλωμένος είναι εκείνος ο γραφικός τύπος, που έχει ένα σοβαρό ζητηματάκι που το αγαπάει σε βαθμό ψυχασθένειας και δεν το εγκαταλείπει ότι κι αν διαδραματίζεται γύρω του, και απλά το μεταφέρει από συνέλευση σε συνέλευση. Μπορεί να είναι κάποιο πολιτικό φετίχ (φύλο, αντιφασισμός, veganism) ή κάποια αιώνια έχθρα με μια συλλογικότητα ή ένα άτομο (συνήθως κάποιον κομαντάντε). Ανεξαρτήτως σοβαρότητας της κατάστασης ή θεματικής, ο σκαλωμένος θα βρει έναν τρόπο να εντάξει στην κουβέντα το αγαπημένο του θέμα, κάνοντας τους γύρω του να αναστενάζουν “ωχ, όχι πάλι!”. Συνήθως τον προσπερνάνε, αλλά δυστυχώς υπάρχουν και οι περιπτώσεις που έχει καταφέρει να αλλάξει όλη τη ροή της συνέλευσης, καταλήγοντας να ασχολούνται μαζί του και με το ζητηματάκι του μέχρι να είναι πολύ αργά.
10.Ο παλιός.
Ο παλιός, έχει πάνω κάτω την ίδια ηλικία και εμπειρία με τον κομαντάντε. Μα, σε αντίθεση με τον παραπάνω, έχει αποχωρήσει από τον κινηματικό μικρόκοσμο, είτε γιατί τον έφαγε το σπίτι και η δουλειά και τα παιδιά, είτε γιατί απλά ποτέ δεν είχε τάσεις αναρχοπατερισμού και προτίμησε να εγκαταλείψει όσο ήταν καιρός. Εμφανίζεται συνήθως μόνος ή με τον/την σύντροφο (ίσως και τα πιτσιρίκια τους, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν), κάθονται σιωπηλοί, παρακολουθούν με σεβασμό αλλά και με μια υποψία deja vu να αχνοφαίνεται στα πρόσωπα τους. Θα συμμετάσχουν σε οτιδήποτε κι αν αποφασιστεί, γιατί θεωρούν πως είναι πολύ αργά πλέον για να τα παρατήσουν, και πολύ κουρασμένοι για να φέρουν αντιρρήσεις.
11.Ο τρολ.
Ο τρολ είναι πάντοτε πληθυντικού γένους, μιας και που ένας μόνος του απλά θα βαρεθεί στο πρώτο πεντάλεπτο. Τα εν λόγω ατομάκια, θα αράξουν σε ένα ψηλό σημείο που να μπορούν να παρακολουθούν τα πάντα χωρίς να φαίνονται. Θα τους καταλάβεις από το μόνιμο ειρωνικό μειδίαμα χαραγμένο στα πρόσωπα τους και σχόλια/γελάκια μετά από κάθε τοποθέτηση, αρκετά δυνατά ώστε να γίνονται αντιληπτά αλλά όχι τόσο ώστε να τους κάνει κανείς παρατήρηση. Ασχέτως της εμπειρίας τους ή της συμμετοχής τους στις όποιες δράσεις, κατά βάθος κανείς δεν μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά (συνήθως ούτε και οι ίδιοι τον εαυτό τους) και αποφεύγουν να τους πλησιάζουν, ασχέτως αν πολλοί καίγονται να μάθουν τι στο διάολο βρήκαν τόσο αστείο στην τελευταία τοποθέτηση.
12.Ο φιλόσοφος
Ο φιλόσοφος, αποτελεί ένα είδος εξίσου επικίνδυνο με τον σκαλωμένο. Για αυτόν, το συνελευσιακό αμφιθέατρο αποτελεί συνέχεια του ακαδημαικού και η συνέλευση μια καλή ευκαιρία να ξεδιπλώσει τον αστείρευτο πλούτο των γνώσεων του – ανεξάρτητα του αν οι γνώσεις αυτές συμπίπτουν με την εκάστοτε κουβέντα ή μπορούν να καταλήξουν σε κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα. Αν εμφανιστεί ένας μόνος του, θα αποτελέσει απλά ένα ευχάριστο, μισάωρο διάλειμμα ώστε η υπόλοιπη συνέλευση να βγει να κάνει ένα-δυο τσιγάρα στον διάδρομο ή να στήσει κανένα πρόχειρο πηγαδάκι. Αν είναι όμως παραπάνω, και μάλιστα διαφορετικών ρευμάτων, η συνέλευση μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό debate και να αυτοδιαλυθεί, αφού ελάχιστοι είναι αυτοί που θα αντέξουν να παρακολουθήσουν τον ειρμό των σκέψεων τους και ακόμη λιγότεροι αυτοί που θα χωθούν για να τους διακόψουν.
13.Ο ασφαλίτης
Ο ασφαλίτης, μπορεί να εμφανιστεί με οποιαδήποτε από τις παραπάνω μορφές. Και, δυστυχώς για όλους μας, δεν έχει βρεθεί ακόμη ένας αποτελεσματικός τρόπος να τον ξεχωρίζεις από όλες τις υπόλοιπες συνομοταξίες – οι συντάκτες του παρόντος άρθρου πάντως, σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Από τα κρυμμένα του indymedia