Η αντι-εκλογική προπαγάνδα, είναι πια χαμένος χρόνος! Ας πάμε επιτέλους παρακάτω

Η σκέψη μου είναι η εξής απλή: απ’ τη στιγμή που μετά και από τις χτεσινές εκλογές είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι ένα πολύ μεγάλο, ακόμα και πλειοψηφικό στα μεγάλα αστικά κέντρα ποσοστό ανθρώπων έχει πλήρως απαξιώσει αυτο το πράγμα που λέγεται εκλογές, άρα έστω και υποσυνείδητα-παθητικά-ακούσια το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα ως θεσμό, τότε γιατί ρε γαμώ την τρέλα μου μεγάλο κομμάτι του ‘χωρου’, των ριζοσπαστικών κομματιών, του επαναστατικού στρατοπέδου, πείτε το όπως θέλετε τέλος πάντων, συνεχίζει να δαπανά πολύτιμο χρόνο, ενέργεια, ακόμη και χρήματα για να προπαγανδίζει την εκλογική αποχή, δηλαδή ένα πράμα που υπάρχει ήδη και βαίνει συνεχώς διογκούμενο;;
ε;;;

Πριν συνεχίσω, θέλω να πω ότι σέβομαι την οποιαδήποτε επιλογή αγώνα από οποιονδήποτε έχει αυτή τη διάθεση. Ξεκάθαρα. Δεν έχω σκοπό να κατηγορήσω ή να μειώσω κάποιον, απλά να καταθέσω έναν προβληματισμό.

Πίσω στο συλλογισμό.
Η απαξίωση των εκλογών και η αποχή φυσικά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά υπάρχει και αυξάνεται σε πολλές αστικές δυτικές δημοκρατίες. Όπως επίσης δεν συνεπάγεται από μόνη της και ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ‘ΣΤΡΟΦΗ’ αυτών που απέχουν. Στις ΗΠΑ εδώ και χρόνια η αποχή είναι τρομακτική, όμως η κοινωνία σαν σύνολο παραμένει εξίσου τρομακτικά απαθής και υποταγμένη. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως οφείλεται κυρίως (και πέρα από την ολοένα και μεγαλύτερη ‘απογοήτευση’ του κόσμου από τους πολιτικούς και το ‘συστημα’) σε μια παθητικότητα και μια άρνηση δράσης, ακόμα και του επιπέδου να σηκωθεί κάποιος απ’ τον καναπέ για να ψηφίσει έναν εκπρόσωπο, μια ιδιώτευση απίστευτη που δυστυχώς την παρατηρούμε παντού γύρω μας.

Το πρόβλημα, για μένα έγκειται στο ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ που υπάρχει ανάμεσα στην συνειδητοποίηση ότι ‘οι εκλογές είναι έτσι κι αλλιώς άχρηστες’ ή ‘οι πολιτικοί και το σύστημα είναι εντελώς διεφθαρμένα’ και στην ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ/ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ προς την κυριαρχία ΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΩΝ.
Με βάση την υπάρχουσα πραγματικότητα η αποχή αυτή τη στιγμή, αυτό που κάνει είναι να βυθίζει τους περισσότερους όλο και πιο βαθιά στον καναπέ.
Δεν ξέρω ποιό είναι το νομικό ‘όριο’ με βάση το οποίο κάποιες εκλογές μπορούν να χαρακτηριστούν έγκυρες ή να ακυρωθούν, είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι ακόμα και να ξεπεραστεί αυτο τό όριο η δημοκρατία θα βρει παράθυρο να απεμπλακεί απ’ αυτό τον σκόπελο.
Δεν υπάρχει όμως τρόπος να απεμπλακεί η δημοκρατία από τον εξής σκόπελο: να βρει μπροστά της ανθρώπους ενεργητικούς που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ θα ‘εργάζονται’ για να στήνουν και να εξελίσσουν (οριζόντιες) δομές και υποδομές αντίστασης, αντιπληροφόρησης, προπαγάνδας, επίθεσης, αλληλεγγύης, οποιασδήποτε μορφής και θεματικής πιστεύουν ότι τους καλύπτει.
[Ακόμα και ‘αναψυχής’ τολμώ να προσθέσω, γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πληρώνουμε 5ευρα κ 6ευρα για ένα ποτό στα bars και να ακούμε χαζομουσική που δεν πολυγουστάρουμε, απλά γιατί ‘δεν υπάρχει πού αλλού να πάμε’, άδειοι χώροι υπάρχουν πολλοί, ας πάρουμε την παρέα μας να στήσουμε κάνα παρτάκι με ό,τι μουσική γουστάρουμε εμείς, υπάρχει κόσμος που το κάνει ήδη και πολύ καλά μάλιστα].

Αυτή τη στιγμή, στον ελλαδικό χώρο υπάρχουν αυτοργανωμένα εγχειρήματα και δομές που εκτείνονται από αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, καταλήψεις στέγεις και (κατειλλημένα,γιατί αυτά με νοίκι είναι απάτη) κοινωνικά κέντρα, περιοδικά, εφημερίδες, πειρατικά ραδιόφωνα και γενικά έντυπα αντιπληροφόρησης και προπαγάνδας και αυτόνομες συνελεύσεις βάσης εργαζομένων, μέχρι δομές που ασχολούνται με την υλική επίθεση στην κυριαρχία, με οποιοδήποτε μέσο (σφυριά,φωτιές,όπλα).

[Προσωπικά πιστεύω πως η πολυμορφία είναι ο τρόπος δράσης που έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες δημιουργίας ρωγμών στο υπάρχον, γι αυτό και πιστεύω πως τα παραπάνω παραδείγματα μπορούν και πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους.
Διαφωνώ με τα δόγματα που υποστηρίζουν ότι ‘το ένοπλο είναι αντεπαναστατικό’ (αυτόνομοι) ή στον αντίποδα ότι ‘οποιαδήποτε άλλη δράση πέρα της επίθεσης είναι ανώφελη και απλά καθυστερεί τα πράγματα’ (έχει εκφραστεί σε ορισμένα κείμενα, κυρίως αναλήψεις)και έχω πολλά επιχειρήματα γι’ αυτό, αλλά δεν επιθυμώ να το αναλύσω εδώ, καθώς δεν είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου.]

ΑΠΛΑ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ…
και αυτό το δείχνει η πραγματικότητα, η ‘κατάσταση του χώρου, του ριζοσπαστικού στρατοπέδου’, διάολε το πώς πάνε τα πράγματα καθημερινά. Πρέπει να πολλαπλασιαστούν άμεσα ΟΛΕΣ οι εκφάνσεις του αγώνα και τα εγχειρήματά μας αλλά και εμείς οι ίδιοι να κάνουμε ό,τι κάνουμε με περισσότερη θέληση και ενέργεια.
Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό αυτή η ‘απογοήτευση’ που νιώθει πολύς κόσμος να οφείλεται στη -λογική,λογικότατη- διαπίστωση πως ‘ε και με τη συμμετοχή (σε μια θεσμική διαδικασία) δεν αλλάζει και τίποτα’.
ΟΝΤΩΣ.
Αν, όμως τα δικά μας εγχειρήματα (απο)δείξουν ότι μπορούν να φέρουν αλλαγές, αποτελέσματα, έστω και μικρά, τότε είναι βέβαιο πως θα μπουν κι άλλοι στη διαδικασία να πειραματιστούν. Οι αλλαγές,είναι φυσιολογικά σταδιακές. Πρώτα έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους, εν συνεχεία στη σχέσημε μας με τους κοντινούς μας και τέλος θα έχουν να κάνουν με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, σε μια διαδικασία που ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ αλλά θα εξελίσσεται διαρκώς… Η κουλτούρα της ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ,από 5 έως 500 άτομα είναι νομίζω από τα βασικά προτάγματα -ίσως και προύπόθεση αυτών- που θα πρέπει να προωθούμε σε κάθε συγκυρία, αλλά ιδίως τώρα που ένα τερατούργημα δείχνει να έχει αυτοτραυματιστεί βαριά, αλλά δεν πέφτει γιατί δεν υπάρχει κάποιος να του ρίξει τη χαριστική βολή.

Αυτό είναι το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου, και εκεί πρέπει να δίνουμε όλο το χρόνο, την ενέργεια, το μυαλό και τα λίγα μας λεφτά. Ένα σύστημα οργάνωσης χρεωκοπόντας αφήνει τεράστια κενά τα οποία εμείς δεν γεμίζουμε (αδράνεια;έλλειψη φαντασίας;ανοργανωσιά;…). Όταν αυτό συμβαίνει, απλά αυξάνεται η εξατομίκευση,ο ωχαδερφισμός,η απογοήτευση και γενικά ο παρτακισμός.