http://www.youtube.com/watch?v=XqtBOR8zaIY
3 πράγματα:
1) Μέσα σε όλο το σταριλίκι και την εμπορευματοποίηση του NBA ο Jordan βοήθησε αρκετό κόσμο, νομίζω, σε κάτι πολύ σημαντικό: ποιό είναι αυτό; εμπνεόμενοι (και) απ’ αυτόν, γουστάροντας να παίζουμε μπασκετάκι να έχουμε μια ασχολία (δωρεάν) στην οποία να βγάζουμε το κάψιμό μας. Ανεκτίμητης αξίας πράγμα.
2) Ας μου πει τώρα κάποιος ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ένας αυθεντικός χορευτής. Τι νουρέγιεφ και δε ξέρω γω τι τώρα, μπαλέτο στον αέρα μιλάμε ο τύπος…οκέι, σίγουρα το κορμί του είχε τρομερές αεροδυναμικές προδιαγραφές, αλλά σας διαβεβαιώ (και έχω περάσει αμέτρητες ώρες με μπασκέτες) ότι όλα ξεκινάγαν απ’ το κεφάλι του και την φαντασία που ήθελε να βάλει στις κινήσεις του. Για όσους ‘τολμήσουν’ να σκεφτούν ότι ήταν τυχερός σ’ αυτά που έβαζε, να ξέρουν ότι για κάθε φάση που υπάρχει στο συγκεκριμένο βιντεάκι, υπάρχουν άλλες 30 που μείναν απέξω. Ένα 10ωρο dvd θα’ταν και πάλι λίγο.
Και κάτι τελευταίο. Ο τύπος έχει βάλει 69 πόντους σε ένα παιχνίδι και γενικά είναι στη λίστα με τους μεγαλύτερους σκόρερς όλων των εποχών. Και παρόλα αυτά, (ίσως, εν μέρει και γι ‘αυτό) έπαιζε άμυνα λες και θα τον εκτελούσες αν έμπαινε καλάθι και επίσης είναι στη λίστα με τους παίχτες που έχουν τις περισσότερες ασίστ. Δηλαδή, αυτός που μπορούσε να σκοράρει παντού και πάντα και με κάθε τρόπο, έψαχνε κυρίως πώς να πασάρει καλά, πως να κάνει χαρούμενους τους συμπαίκτες του και να κερδίσει η ομάδα του.
Μια βαθιά υπόκλιση.
3) Ευτυχώς, όταν σταμάτησε το μπάσκετ, ο Jordan απέτυχε παταγωδώς ως επιχειρηματίας. Ό,τι προσπάθησε, πήγε στο διάολο. Οπότε μπορούμε όλοι να τον θυμόμαστε απλά σαν τον φοβερότερο απ’ όσους παίξανε ever αυτό το παιχνιδάκι.
ps: για όσους γουστάρουν καρφώματα, πατήστε στο γιουτουμπ jordan VS dominique wilkins slam dunk contest…