Βρέθηκε πριν χρόνια στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι ονόματι ‘ανθολογία ιαπωνικής ποίησης’ το οποίο περιελάμβανε κομμάτια του 14ου αιώνα. Βρήκα πως κάποια είχαν μια αξία, παρότι γενικά τα περισσότερα έπασχαν από υπερβολικά ανυπόφορες, ακόμα και για μένα, δόσεις ‘ρομαντισμού’ ενώ ανακάλυψα πόσο τραγελαφική μπορεί να καταντήσει η προσπάθεια του μεταφραστή να δημιουργήσει με το στανιό ομοιοκαταληξία στη νέα ελληνική από τα αρχαία ιαπωνικά.
Παραθέτω εδώ 3 απ’ αυτά, τα οποία, για διαφορετικούς λόγους, κράτησα σ’ ένα σημειωματάριό μου.
Σήμερα τα μαλλιά μου δεν θα τα χτενίσω
Σταμάτα, χέρι μου!
Θέλει κι η χτένα να γεμίσει με φιλιά
κάθε σημάδι π’ αφήσαν τα δάχτυλά σου,
αστέρι μου!
Κακκινομότο-Να-Χιτομάρο
Στις όχθες του Σούμα
φωτιά του ψαρά,
ένας αέρας με μανία αρπάζει τον καπνό,
Δεν θα χαθεί έτσι κι η αγάπη ξαφνικά;
Ξέρω κι εγώ;
Ανώνυμο
Η Αγάπη μου
σαν παπάκι
σε λίμνη ρηχή
Όσο κρύβεται πιο πολύ
τόσο γίνεται ορατή
Ανώνυμο
Το τελευταίο αφιερώνεται στα παπιά όλου του κόσμου